کتاب هواتو دارم HAVATO DARAM

یک پاراگراف از کتاب هواتو دارم

بعد از شهادت، مرتضی مردانه روی قولش ایستاد. همان قولی که ساعت آخر، قبل رفتن داده بود، کوله اربعینم را کنار کوله سفر سوریه مرتضی گذاشته بودم و داشتم لباس هایش را اتو میزدم صدایم کرد و گفت: زهراسادات، بیا بنشین. باهات حرف دارم. وقتی پشت میز ناهارخوری آشپزخانه روبه رویش نشستم، شروع کرد تک به تک اعضای خانواده را به من سپرد گفت که مراقب پدرش باشم؛ چون داغ جوان سخت است. حواسم به مادرش باشد. تا جایی که می توانم، خواهرش را کمک کنم و مواظب محمد حسین و مهدی باشم. خانواده خودش که تمام شد، شروع کرد به سفارش اعضای خانواده خودم. تک به تک، پدرومادر و خواهرهایم را سفارش کرد و خواست حواسم به همه باشد. به استکان چای که جلوی دستم بود خیره شده بودم و از شنیدن این حرف ها بی اختیار اشک از چشمانم جاری بود. خیلی سعی کردم با آرامش به همه حرف هایش گوش بدهم و دائم منتظر بودم بین همه اینها که دارد سفارش شان را میکند، یک حرفی، سفارشی هم برای خودم داشته باشد؛ ولی نگفت. . همه را که به من سپرد از روی صندلی بلند شد. هرچه منتظر شدم، چیزی شد. با همان چشمهای اشک بار گفتم تو که خیلی با معرفت بودی! همه رو سپردی به من پس من چی؟ من رو به کی می سپری؟ لبخند آرامی زد و گفت: نگران نباش، خودم هواتو دارم...