کتاب پایی که جا ماند Paei Ke Ja Mand

آشنایی با ناصر حسینی پور

سید ناصر حسینی‌پور اهل روستای ده‌بزرگ از توابع شهرستان باشت استان کهگیلویه و بویراحمد و اصالتاً از سادات بحرینی است. جد هفتم پدری‌اش حضرت آیت‌الله سیدعبدالله بلادی بحرینی است. حاکم بحرین او را از بحرین تبعید کرد؛ آیت‌الله به بهبهان آمد و آنجا به تبلیغ دین پرداخت. او رزمنده داوطلب در جنگ ایران و عراق بود که از سن ۱۴سالگی، در شهریورماه 1365 به جبهه رفت. حسینی‌پور تخریب‎چی، دیدبان اطلاعات تیپ 48 فتح بود. او اسیر شماره ۲۰۰۹۷ اردوگاه شانزده تکریت بود. هم اکنون کارمند میز ادبیات مقاومت بخش جنگ نرم دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی است. برادرش، سیدهدایت‌الله حسینی که جانشین واحد اطلاعات و عملیات تیپ 48 فتح بود، در کردستان به شهادت رسید. بچه‌های اطلاعات به خاطر علاقه‌ای که به برادر شهیدش داشتند او را به واحد اطلاعات منتقل کردند و او در واحد اطلاعات دیده‌بان بود. سید ناصر در حالی به عنوان راهنمای گردان 18 شهدا، برای پشتیبانی از رزمندگان گردان قاسم ‌بن الحسن(ع) راهی جزیزة مجنون شده بود؛ در این عملیات از ناحیه پا زخمی و سپس به اسارت نیروهای بعثی درآمده بود.